Shirley ma niespełna 20 lat, dorasta w domu, w którym dialog jest rzadkością, za to przemoc jest codziennością. W jej świecie nie ma rodzinnych obiadów i rozmów o życiu i miłości. A z pewnością nie ma rozmów o tym czym kończy się przygodny seks. Więc kiedy Shirley, w swojej szarej codzienności, spotyka chłopaka na motorze, który zabiera ją w szaloną podróż w nieznane, ulega mu i wydaje się, że dostaje od losu parę miesięcy „szczęścia”. Szaleństwo kończy się ciążą i samotnością, bo w obliczu tego problemu Shirley zostaje sama. Davy unika odpowiedzialności i porzuca Shirley, wiąże się z inną kobietą. Shirley rodzi synka Jordana. Aby utrzymać siebie i synka, którego kocha ponad wszystko, ucieka się do prostytucji. Osamotniona nie radzi sobie z macierzyństwem. Wtedy znów pojawia się Davy i wraz z urzędem opieki społecznej chce jej odebrać dziecko. W obliczu swojej własnej bezradności i braku pomocy osaczona dziewczyna postanawia odebrać życie dziecku, a potem sobie. W spektaklu Shirley opowiada swoją historię, bezbronna wobec własnych wspomnień oraz miłości do synka. „Jordan” to swoista spowiedź dzieciobójczyni, która w więziennej celi czeka na wyrok.

​

„Jordan” to spektakl oparty na prawdziwej historii, historii, która się wydarzyła. Prawdziwa Shirley Jones została skazana za zabójstwo swojego dziecka. Zimą 1987 r. została uniewinniona i zwolniona z odbywania kary w więzieniu, miała pozostać  pod nadzorem sądowym. W dniu zwolnienia popełniła samobójstwo. „Jordan” to bolesny monolog młodej, pogubionej i osamotnionej dziewczyny. Shirley to niejako współczesna Medea, która zmarginalizowana przez rodzinę i otoczenie społeczne, w bezsilności dokonuje aktu zabójstwa.  Jej historia zszokowała i podzieliła opinię publiczną w społeczeństwie angielskim i globalnym.

​

Autorkami sztuki są Anna Reynolds i Moira Buffini. Anna Reynolds usłyszała tę historię od współwięźniarki,  w więziennej celi, gdzie odbywała karę za zabicie swojej matki. Idea napisania tego tekstu była próbą autoterapii dla Anny. W więzieniu skończyła prawo i była swoim własnym adwokatem, wybroniła się i wyszła na wolność. Zaczęła pisać sztuki teatralne i reżyserować. Pierwszą wykonawczynią roli Shirley była Moira Buffini, która dziś jest scenarzystką filmową w Hollywood.

 

Spektakl to spowiedź zabójczyni, młodej bezbronnej dziewczyny, bezbronnej wobec własnych wspomnień. Można powiedzieć, że to opowieść o dobru i o złu, o miłości i jej braku oraz o fatalnych konsekwencjach niedojrzałych wyborów. Sztuka ta do dziś inspiruje młode aktorki i reżyserki na całym świecie, choć prapremiera odbyła się w Londynie w 1994 roku.

​

„Moja premiera Jordan odbyła się 2 lata później, 9 marca 1996 roku w Teatrze Powszechnym w Warszawie, w reżyserii Agnieszki Glińskiej. Grałam ten spektakl przez 15 lat zawsze w pełnej przy pełnej widowni, dostałam za tę rolę wiele nagród i jeżdżąc z monodramem po całym świecie spotkało mnie naprawdę wiele dobra. Nigdy nie zwątpiłam w siłę tego tekstu, jego moc interwencyjną, dlatego właśnie powstał pomysł żeby tę rolę przekazać. Kiedy pierwszy raz zobaczyłam Zuzannę w przedstawieniu „Jaskółeczka” w teatrze w Lesznie pomyślałam że to ona powinna przejąć pałeczkę w sztafecie pokoleń i zagrać Shirley Jones. Wtedy jeszcze nie znałyśmy się. Potem sprawy potoczyły się szybko. Widocznie tak miało być…” - Dorota Landowska - reżyserka spektaklu.