REPERTUAR

Kultowa sztuka Bogusława Schaeffera, uznawana za jedno z najbłyskotliwszych dzieł teatralnych ostatnich dekad, powraca w kobiecej odsłonie do Sceny Metro! Komedia, która rozkochuje w teatrze od pierwszej minuty! Kup bilet i daj się porwać spektaklowi, o którym mówi cała Warszawa! 

​

Schaefferowska komedia zachwyca lekkością, humorem i inteligencją. W dialogach pulsuje rytm życia współczesnych artystek! Twórcze zmagania, zderzanie się temperamentów, zabawne spięcia i genialnie napisane puenty! Atmosfera rośnie od pierwszej sceny: od spokojnego allegro przez narastający rytm twórczej gorączki, aż po finałową, pełną temperamentu improwizację, która wyzwala śmiech, wzruszenie i refleksję!

To nie jest zwykła komedia – to teatralna mieszanka wybuchowa! Trzy bohaterki,  trzy artystyczne żywioły: Reżyserka, Kompozytorka i Plastyczka zderzają się na scenie! Twórcze spory, absurdalne dialogi, improwizacje, które zaskakują nawet same aktorki, to wszystko składa się na spektakl, który rozbraja widzów od pierwszej minuty!

​

Dlaczego „Scenariusz...” ma być tylko dla facetów? 

Pomysł realizacji „Scenariusza…” narodził się w 2002 roku. Dyrektor Teatru Syrena – Barbara Borys-Damięcka stworzyła Małą Scenę w tymże teatrze. Powtarzała wielokrotnie, że jest otwarta na inicjatywy artystów: „Przychodźcie z propozycjami, a ja z przyjemnością pomogę wam w realizacji planów artystycznych”. Grzech byłoby nie odpowiedzieć na zaproszenie.

​

Przyjaźniłyśmy się od dawna, pomyślałyśmy że warto spróbować zrobić coś co pozwoli każdej z nas zagrać główną rolę! „Dla facetów to piszą scenariusze, a dla kobiet nie!” - stwierdziła zirytowana Dorota. „Właśnie, scenariusze… a kto powiedział, że scenariusze Schaeffera muszą być dla facetów? Kobiety mogą to zagrać zupełnie inaczej, bo relacje między nimi są inne.” Iwona dodała tylko, że jak robić Schaeffera to tylko z Bogusiem Semotiukiem, bo nikt tak dobrze nie rozumie tego autora! 

​Siedząc w gabinecie zaciskałyśmy pod stołem kciuki, żeby się udało. Po kilku słowach wstępu Barbara Borys-Damięcka przeszła do konkretów: „Ten tekst nadaje się doskonale na naszą Małą Scenę. To kiedy zaczynacie próby? Gabinet opuściłyśmy jako najszczęśliwsze osoby na świecie. Nie przerażała nas perspektywa podjęcia się roli producentek, bo nie wiedziałyśmy co to oznacza. Pierwsze sprawy dotyczące ustaleń terminów prób, uzgodnień z reżyserem, ustaleń z działem technicznym teatru poszły jak z płatka. Schody zaczęły się potem, trzeba było zdobyć pieniądze na realizację projektu. Recesja na rynku, okres wakacyjny nie ułatwiał sprawy. Albo nie było dla nas pieniędzy, albo nie było jakiegoś dyrektora, który musi podjąć decyzję, albo nasze nazwiska nie były dość znane. W najczarniejszych wizjach nie przypuszczałyśmy, że szukanie sponsorów to tak ciężka praca. Dom zamienił się w biuro, wysyłałyśmy dziesiątki maili, wykonałyśmy setki telefonów. Mijały dni a pieniędzy nie było, napięcie rosło, bo do premiery pozostały zaledwie dwa tygodnie, a wszystkie firmy nam odmawiały.

Żadna z nas nie mogła z nerwów ani jeść, ani spać. W wieczornych rozmowach ustalałyśmy już oszczędności w budżecie i opcje zaciągnięcia kredytów. „Każda weźmie po trzy tysiące, i może namówimy reżysera, że zapłacimy mu w ratach jak dostaniemy kasę za spektakle”.

​

Kiedy w poniedziałek na dwa tygodnie przed premierą zadzwonił telefon i powiadomiono nas o przyznaniu pieniędzy na spektakl dom zamienił się w Zoo, skakałyśmy i krzyczałyśmy jak dzikie zwierzęta przez jakieś dwadzieścia minut.

Ale to nie był koniec, zaczęła się bieganina i kołowrót różnych spraw, które trzeba załatwić. Ostatnie dwa tygodnie minęły jak jeden dzień, ze zmęczenia zasypiałyśmy o dziesiątej wieczór.

​

Był taki moment, w którym jednogłośnie stwierdziłyśmy, że gdybyśmy wiedziały, co znaczy znalezienie sponsora nie podjęłybyśmy wyzwania. Dziś jednak wiemy, że nasz wysiłek się opłacał, i zawsze będziemy kochały grać nasz spektakl! Właśnie mijają 24 lata od prapremiery. To już zupełnie inne przedstawienie bo też my jesteśmy dzisiaj inne!