Na dachu budynku w dużym mieście spotykają się przypadkowe osoby. W przypadkowym dla reszty świata dniu i w przypadkowych ubraniach. Pogoda też jest dziełem przypadku. Nieprzypadkowy jest powód. Każda z tych osób przyniosła bowiem ciężki bagaż trudnych emocji, doświadczeń i bólu. I każda bardzo chce się go pozbyć.

Nieprzypadkowy chyba jest akurat ten dach, skoro wszyscy nań przybyli niemal w tym samym czasie? Nie wiadomo. Może też jest przypadkowy. Może życie w ogóle jest pełne przypadków, które nas spotykają na rozstajach dróg.
Straszno-śmieszny, słowno-muzyczny, ciepło-zimny spektakl o depresji, nieoczekiwanych spotkaniach i ostrożnej uldze. Spektakl, w którym śmiech potyka się o łzy, a cisza mówi więcej niż niejedna rozmowa. Gdzie nie trzeba się przedstawiać, by być zrozumianym, i nie trzeba mieć siły, by być zaakceptowanym. To opowieść o ludziach na krawędzi – niekoniecznie tej dachu, ale tej wewnętrznej, kruchej i niewidzialnej. O chwilach zawahania, maleńkich nadziejach i absurdalnym pięknie przypadkowej wspólnoty.